سالروز تولد نیما یوشیج، پدر شعر نو

به گزارش گروه عکس خبرگزاری صدا و سیما؛ او ۶۲ سال زندگی کرد و اگرچه سراسر عمرش در سایه‌ی مرگ مدام و سختی سپری شد؛ اما توانست معیار‌های هزارساله‌ی شعر فارسی را که تغییرناپذیر و مقدس و ابدی می‌نمود، با شعر‌ها و رای‌های محکم و مستدلش، تحول بخشد. نیما یوشیج در ۲۲ سالگی استخدام وزارت دارایی شد، ولی پس از مدتی آن را رها کرد. او اولین شعر خود را در سن ۲۳ سالگی سرود که مثنوی بلند «قصه رنگ پریده» نام دارد. خود نیما این شعرش را اثری بچگانه نامیده است. در سال ۱۳۰۰ بود که اسم خود را عوض کرد و نام نیما را که به معنی «کمان بزرگ» است، برای خود انتخاب کرد. در دی ماه سال ۱۳۰۱ مجموعه شعر «افسانه» را سرود و شعرهایش را با نام نیما امضا کرد. او این اثر خود را که به نوعی سنگ بنای شعر نو بود را به استاد خود «نظام وفا» تقدیم کرد. سپس قسمت‌هایی از مجموعه افسانه را در مجله «قرن بیستم» به چاپ رساند. آثار نیما عبارتند از: «تعریف و تبصره و یادداشت‌های دیگر»، «حرف‌های همسایه»، «حکایات و خانواده‌ی سرباز»، «شعر من»، «مانلی و خانه‌ی سریویلی»، «فریاد‌های دیگر و عنکبوت رنگ»، «قلم‌انداز»، «کندو‌های شکسته» (شامل پنج قصه‌ی کوتاه)، «نامه‌های عاشقانه» و غیره.
عاقبت در اواخر عمر این شاعر بزرگ، درحالی‌که به علت سرمای شدید یوش، به ذات‌الریه مبتلا شده بود و برای معالجه به تهران آمد؛ معالجات تاثیری نداد و در تاریخ ۱۳ دی‌ماه ۱۳۳۸، نیما یوشیج، آغازکننده راهی نو در شعر فارسی، برای همیشه خاموش شد. او را در تهران دفن کردند؛ تا اینکه در سال ۱۳۷۲ طبق وصیتش، پیکرش را به یوش برده و در حیاط خانه محل تولدش به خاک سپردند.