پخش زنده
امروز: -
نشانه هایي از سیاست اشتباه دولت ترامپ در قبال ایران وجود دارد که از جمله آن روی آوردن به گروهک تروریستی منافقین است.
به گزارش سرويس بين الملل خبرگزاري صدا و سيما؛ پایگاه اینترنتی لوبلاگ در گزارشی به قلم پل آر. پیلار تحت عنوان ‹‹مجاهدین خلق ( گروهک تروریستی منافقین) و سیاست شکست خورده آمریکا در قبال ایران›› نوشت:
علائم و نشانه های متعددی وجود دارد که از سیاست اشتباه دولت دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، در قبال ایران حکایت می کنند. یکی از این علائم و نشانه ها روی آوردن این دولت به یک گروه تروریستی شناخته شده مانند مجاهدین خلق (گروهک تروریستی منافقین) و علاقه مندی به این گروه تروریستی است. جان بولتون، مشاور امنیت ملی آمریکا، و رودی جولیانی، وکیل ترامپ، از جمله مهمترین مقامات دولت ترامپ هستند که از این گروه حمایت می کنند و در نشست های آنها حاضر می شوند و در این نشست ها سخنرانی می کنند. این دسته از مسئولان دولت ترامپ و افرادی از این دست در کاخ سفید به این گروه همچون گروهی می نگرند که می تواند جایگزینی دموکراتیک برای نظام سیاسی کنونی در ایران باشد. اما واقعیت آن است که مجاهدین خلق (گروهک تروریستی منافقین )این گونه نیست.
قمار صدام روي ترور فرقه اي
آرون مرات Arron Merat، از تحلیل گران با تجربه مسائل ایران و خبرنگار سابق نشریه اکونومیست در تهران، به تازگی مقاله ای 6600 کلمه ای درباره مجاهدین خلق(گروهک تروریستی منافقین) در گاردین منتشر کرده است. این مقاله ارزش خواندن را دارد و تصویری کامل و به روز رسانی شده ارائه می دهد که ماهیت این گروه را مشخص می نماید. این مقاله نشان می دهد که اقدام آمریکا در استفاده از این گروه به عنوان ابزاری برای پیشبرد سیاست هایش در منطقه یک اقدام نامناسب است. .
با شروع جنگ هشت ساله ایران و عراق(جنگ تحمیلی)، مجاهدین خلق (گروهک تروریستی منافقین )با صدام ، دیکتاتور سابق عراق، همراه و همسو شد. دیکتاتور عراق پول و اسلحه در اختیار این گروه قرار داد. صدام به پاس ادامه حملات این گروه در داخل ایران و به نشانه قدردانی از حمایت های این گروه در سرکوب مخالفت های داخلی مردم عراق با وی مجموعه ای را به نام ‹‹پادگان اشرف›› در اختیار آن قرار داد. ایرانی ها این مرحله از تاریخ این گروه را به عنوان یک اقدام خیانت بار غیرقابل گذشت تلقی می کنند.
در مقاله مرات ابعاد مختلف اقدامات ‹‹فرقه گونه›› این گروهک تروریستی در اردوگاه اشرف و نیز رفتارهای بعدی این گروه بعد از ترک عراق و استقرار در اردوگاهی در آلبانی تشریح شده است. زوج مسعود و مریم رجوی به عنوان رهبران این آیین و فرقه همچون افرادی نظیر جیم جونز Jim Jones و شوکو آساهارا Shoko Asahara عمل می کردند. جیم جونز (۱۹۳۱–۱۹۷۸) یک رهبر آیینی بود و معتقد بود که کمونیسم نظم اجتماعی درستی است. او به خاطر بنیانگذاری و رهبری جریانی موسوم به پیپلز تمپل (People's Temple) که گرایشهای چپ گرایانه رادیکال داشت به شهرت مضاعف رسید. جریان پیپلز تمپل به نظر برخی افراد یک جریان با کیفیات آیین گونه بود. او به خاطر خودکشی دسته جمعی ۹۱۸ نفر در شهر جونزتاون Jonestown کشور گویان و نیز ترور لئو رایان (سیاستمدار دموکرات آمریکایی) معروف است.
شوکو آساهارا (۱۹۵۵ - ۲۰۱۸) رهبر مذهبی گروه اومشینریکیو و اهل ژاپن بود. او فرقه موسوم به اومشینریکیو Aum Shinrikyo را در سال ۱۹۸۴ بنیان گذاشت. شوکو آساهارا خود را هم مسیح و هم نخستین کسی میدانست که بعد از بودا به مرحله معرفت حقیقی یا تنویر رسیده است. او پس از حادثه حمله با گاز سارین در متروی توکیو در سال ۱۹۹۵ دستگیر و محکوم به اعدام شد. حکم اعدام وی در ششم ژوئیه ۲۰۱۸ اجرا شد.
عمل هیستروکتومی زنان در اردوگاه آلباني
در درون این گروه خانواده ها از هم پاشیده شدند. زوج ها مجبور شدند که از یکدیگر طلاق بگیرند. زنان تهدید می شدند که اگر با مسعود ‹‹ازدواج›› نکنند و آزارهای جنسی وی را تحمل نکنند ،مجازات می شوند. مسعود (رجوی) بعد از حمله آمریکا به عراق از انظار ناپدید شده است و معلوم نیست که آیا زنده است یا مرده. مریم (رجوی) همچنان به عنوان رهبر گروه در انظار ظاهر می شود. هنوز اخبار مشمئز کننده از مکان کنونی این گروه تروریستی در آلبانی دریافت می شود. از جمله این که گفته می شود زنان مجبور می شوند عمل هیستروکتومی انجام دهند. هیستروکتومی به برداشتن رحم در زنان گفته می شود. با برداشتن رحم زن دیگر توانایی بچه دار شدن را پیدا نمی کند. همچنین، کسانی که تلاش می کنند از اردوگاه مجاهدین خلق(گروهک تروریستی منافقین) در آلبانی بگریزند به زندان های انفرادی محکوم می شوند. رئیس پیشین دستگاه اطلاعاتی آلبانی می گوید اعضای این گروه همچون ‹‹گروگان›› در محل استقرار کنونی آن در آلبانی زندگی می کنند و ‹‹خشونت های روانی شدید و تهدید به قتل›› را شاهد هستند.
رشوه 180 هزار دلاري منافقين به جان بولتون
این گروه تروریستی در خلال دو دهه گذشته تلاش کرده است وجهه عمومی خود را بهبود ببخشد، اما این تلاش آنها با واقعیت های درونی این گروه مغایرت دارد. این گروه تلاش کرده است که خود را به عنوان نیرویی برای تقویت و پیشبرد دموکراسی در ایران معرفی کند. با این حال، این گروه تروریستی برای آن که بتواند تایید چهره های سرشناس را اخذ کند مجبور بوده است مبالغ هنگفتی پول هزینه نماید. گفته می شود جان بولتون، مشاور امنیت ملی آمریکا، برای یک بار حضور در جمع این گروه در پاریس و سخنرانی در این جمع در سال گذشته میلادی مبلغ 40 هزار دلار (از این گروه تروریستی )دریافت کرده است. مرات برآورد می کند که بولتون تا کنون به خاطر حضورهای متعددش در گردهمایی های این گروه حدود 180 هزار دلار دریافت کرده است.
اتوبوسهاي حامل منافقين از کجا به پاريس آمد؟
افزون بر این، لابی کردن با استفاده از دیگر تکنیک های پرهزینه و شناخته شده نیز صورت گرفته است. برای مثال، جمعیتی که در تجمع این گروه در پاریس گرد آمده بودند با اتوبوس از اروپای شرقی به پاریس آورده شده بودند. این افراد از این که می توانستند تعطیلات آخر هفته را در پاریس سپری کنند خوشحال بودند.
تجمع فقط به خاطر يک وعده غذا
این گروه تروریستی چند سال پیش از این از همین تکنیک گردآوری جمعیت در تجمع این گروه در مقابل وزارت امور خارجه امریکا بهره برده بود. تجمع کنندگان در مقابل وزارت امور خارجه آمریکا خواستار آن بودند که نام این گروه از فهرست گروه های تروریستی وزارت امور خارجه آمریکا خارج شود. شماری از شرکت کنندگان در آن تجمع افراد بی خانمانی بودند که از نواخانه های شهر نیویورک به واشنگتن آورده شده بودند. آنها اذعان داشتند که چیز زیادی درباره این گروه نمی دانند، اما از این که با حضور در این تجمع غذای رایگان در اختیارشان گذاشته شده بود قدردانی می کردند.
هنوز معلوم نیست که منابع مالی این گروه تروریستی چگونه تامین می شود. با این حال، برخی علائم و نشانه ها حاکی از آن است که به احتمال زیاد رقبای منطقه ای ایران در تامین این منابع مالی دست دارند.
نفرت چهره هاي شناخته شده آمريکايي از گروهک منافقين
در ارتباط با تلاش های این گروه برای شکل دهی دوباره به وجهه خود می توان به دو مسئله دیگر اشاره کرد. یکی از مسائل این است که چگونه افراد مشهور تمایل پیدا کرده اند و پذیرفته اند در ازای دریافت آن مبالغ کلان مالی به دفاع از این گروه روی بیاورند. طیف گسترده ای از چهره های سیاسی در این بازی وارد شده اند: از هاوارد دین Howard Dean چپگرا گرفته تا جان بولتون راست گرا. برخی از این چهره ها به هنگامی که در این جریانات ورود پیدا کردند اطلاعاتشان درباره این گروه به اندازه اطلاعاتی بود که بی خانمان های نیویورک درباره این گروه در اختیار داشتند. اد رندر Ed Rendell، فرماندار سابق پنسیلوانیا، اذعان کرد هنگامی که اعضای این گروه از وی دعوت کردند که در گردهمایی این گروه در هتلی در مرکز واشنگتن حضور به هم رساند اطلاعات اندکی درباره مجاهدین خلق(گروهک تروریستی منافقین) در اختیار داشت. اما همه چهره های شناخته شده سیاسی نیز به پول های اغوا کننده ای که این گروه به سخنرانان دعوت شده در مراسم خود تقدیم می کردند تسلیم نشدند. برای مثال، الیوت آبرامز Elliott Abram، از نومحافظه کاران شناخته شده در آمریکا، دعوت برای حضور در یک گردهمایی متعلق به این گروه را رد کرد. او با استناد به این که نام این گروه هنوز در فهرست گروه های تروریستی قرار دارد از حضور در این گردهمایی خودداری کرد.
سرمايه گذاري آمريکا روي ترور يا هيچ
مسئله دیگری که وجود دارد این است که یک گروه منفور مانند گروه مجاهدین خلق(تروریستی منافقین) در سیاست دولت آمریکا در قبال ایران تا این اندازه جایگاه پیدا کرده است. این مسئله شکست سیاست های امریکا در این زمینه حکایت دارد. اگر این گروه در این بازی ورود کرده است، به هیچ وجه به دنبال دموکراسی یا حقوق بشر در ایران نیست. بولتون و دیگر چهره های سرشناس آمریکایی که در تجمعات و گردهمایی های این گروه حضور یافته اند به اندازه کافی زیرک هستند که این مسئله را درک کنند و بدانند که ماهیت واقعی این گروه چیست. آنها علاقه ای به دموکراسی در ایران ندارند، بلکه علاقه آنها به دستیابی به توان خرابکاری، تخریب و ترور در داخل ایران است. وجود این توانمندی و ظرفیت در این گروه و بهره گیری از این گونه توانمندی ها و ظرفیت ها می تواند در راستای اهداف رقبای منطقه ای ایران باشد، رقبایی که خرابکاری، تخریب و ترور در ایران را در راستای اهداف خود می دانند. به طور حتم این گونه اهداف در راستای منافع آمریکا نیست. روی آوردن به اجرایی کردن چنین اهدافی بی ثباتی در ایران و اطراف این کشور را افزایش می دهند. اگر این گروه آن چیزی هستند که در نگاه رهبران آمریکا به دموکراسی وجود دارد، پس می توان گفت، ایرانی ها علاقه ای به آن ندارند.